Vragen zijn dynamisch

De vragen die ik in het woonzorgcentrum en in mijn therapeutische praktijk hoor, zijn niet zo verschillend van de vragen die filosofen zich al eeuwen stellen. Wie ben ik? Kan je jezelf kennen? Wat is goede om te doen in deze situatie? Wat is waar? Waarom overkomt mij dit? Hoe kan ik vergeven? Wat is liefde? ...

Meestal zijn het levensvragen waar ook ik hét antwoord op verschuldigd moet blijven. Het kan een opluchting of verademing zijn om niet naar een éénduidig antwoord te zoeken, maar plezier te hebben in het verkennen van de vraag en mogelijk antwoorden. Zo gaat er een wereld open: we verbreden onze aandacht en zien meerdere perspectieven. Vragen stellen is in die zin vaak waardevoller dan het vinden van antwoorden.

Toch komen mensen met een zekere lijdensdruk naar de therapeut, die de antwoorden op zijn vragen toch wel zal hebben? Als therapeut nemen we dit lijden eerst en vooral au sérieux. We luisteren naar de vragen die deze bewoner of patiënt ons stelt. Zo evolueert iemand mogelijks van een lijden aan levensvragen naar het liefhebben van diezelfde vragen. Naar een onbeantwoord blijven dat beter te dragen is.

Tot slot: Welke vragen houden jou bezig? Welke vraag zou jou in beweging zetten? Bemin en verken deze vragen, in het volle besef dat ze onbeantwoord zullen blijven. Bovendien: "Sommige vragen zijn zo goed dat het jammer zou zijn ze met een antwoord te verknoeien" (Harry Mulisch).

- Elyn -