Steentje

07-03-2021

Een bewoner voelt zich eenzaam tussen de vier muren van z'n kamer; hij mist het contact met zijn (klein)kinderen ten gevolge van de corona-crisis. Een vijftiger verliest zijn zoon aan zelfdoding. Een man wordt aan de kant gezet op z'n werk en zit thuis met een burn-out. Een jonge vrouw wordt geraakt en weggeslingerd door een auto. Dit zijn stuk voor stuk "mensen op weg" langs een rouwpad dat soms steil en hobbelig is, universeel en tegelijk uniek, een proces waar ik getuige van mocht zijn.

Afscheid van een geliefd persoon, van je gezondheid of van een ideaal. Het gemis is voelbaar in hun lijf. Het zit vast als een steentje in hun schoen, iets dat ze meedragen en voelen in hun ziel. Tranen vloeien niet meer. Innerlijk huilen ze om het verlies dat zich opdrong. Hoe nemen we afscheid? Bestaat afscheid nemen wel? Of voelen én voeden we de verbinding met wie of wat we verloren zijn? Komen we via onze emotie weer in beweging?

Jouw verdriet en gemis hoeft niet in quarantaine. In tederheid verstaan, geeft het erkennen van alle schakeringen van verlies meer kleur in je bestaan. Laten we vanuit deze erkenning de rijkdom, kracht en hoop omarmen die daardoor van binnenuit (kunnen) ontstaan. Dit roept bij mij een quote* op.

Om de hoop te ontmoeten,

moet je de wanhoop voorbij zijn geweest;

Wanneer je tot het einde van de nacht trekt,

ontmoet je een nieuwe ochtend.


- Elyn-


[*] Georges Bernanos, 20ste eeuw