Een paar weken geleden werd ik meegenomen op een literaire vlucht.

Leo Bormans laat met De knikkers van Qadir een glanzende parel na. Het waargebeurd verhaal van een Afghaans gezin dat, op vlucht voor de oorlog, in België belandt. "Een aanrader!"

Dit versterkt mijn visie op de rijkdom die diversiteit, integratie en inclusie ons in de schoot werpt. Onze maatschappij is al langere tijd verder afgedreven van deze rijke idealen. Politiek, bedrijven en organisaties sleuren heel veel mensen mee in het individualistisch denken. Het wij/ zij is nooit veraf. Dit proces verloopt langzaam, zeer langzaam; met als gevolg dat het sterk verankerd ligt in mens en maatschappij.

Ik heb me lange tijd verzet tegen dit discriminerend mechanisme. Vervolgens trad ik in discussie binnen mijn werkcontext, binnen mijn privéleven, zelfs binnen mijn familie. En wat merkte ik: hoe meer ik opkwam voor mijn ideeën en hoe meer kracht ik deze bijzette, des te meer was ik zelf het wij/zij denken aan het voeden. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe strategie. Eerst kwam ik uit bij acceptatie: het is wat het is. En dat is nu eenmaal de harde realiteit waarin we terechtgekomen zijn. Het levert weinig tot niets op om tegenstellingen verder extra in de verf te blijven zetten. Veel rustgevender is het om je eigen idee verder uit te diepen en af te toetsen. Mezelf voeden met bezinningsmomenten, literatuur, muziek en dialoog.

Het is net zoals in de parabel van de twee wolven:

Een oude wijze man gaf zijn kleinzoon een levensles...

'Er vindt een gevecht plaats, diep in mij,' zei hij tegen de jongen.
'Het is een verschrikkelijk gevecht tussen twee wolven.'

'Een is slecht - hij lijdt aan boosheid, jaloezie, zorg, spijt, inhaligheid, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, haat, leugens, trots, hooghartigheid en een enorm ego.'

'De andere is goed - hij verenigt in zich vreugde, liefde, hoop, sereniteit, vriendelijkheid, empathie, compassie, generositeit, waarheid en vertrouwen.'

'Ditzelfde gevecht is aan de gang in jouw binnenste - iedereen heeft die twee wolven in zich.'

De kleinzoon dacht even na en vroeg toen aan zijn grootvader:

'Welke wolf gaat er winnen?'

De oude wijze gaf het simpele antwoord:
'De wolf die je voedt.'

Dat is nu net wat "De knikkers van Qadir" met mij doet: mijn idee kracht bijzetten om dit vervolgens te delen met gelijkgezinden. Zo kunnen we samen het positieve versterken in plaats van het negatieve te bestrijden.

Op weg naar een wereld met dat tikkeltje meer menslievendheid. Een plaats waar mensen kansen krijgen en kunnen aangrijpen.

Laten we één voor één schitteren als knikkers in een rollend samenspel